ساقي رضا بيا مي و پيمانه ام بده همچون كبوتران حرم دانه ام بده ساقي رضا بيا و اساسم خراب كن

ساقي رضا بيا مي و پيمانه ام بده

همچون كبوتران حرم دانه ام بده

ساقي رضا بيا و اساسم خراب كن

هي مي بده وجود مرا پر شراب كن

ساقي ز مي مضايقه با اين گدا نكن

يك لحظه ساغر از لب خشكم جدا نكن

ساقي پياله پر كن و در پيكرم بريز

هر چند جام يك قدحي بر سرم بريز

ساقي رضا پياله ي ديگر به من بده

گيرايي اش كم است كوثر به من بده

يك كاسه ي سفارشي از جام هل اتي

از آن سبو كه جمله بنوشند كبريا

دردي كشي بس است لبريز كن سبو

آنقدر مي بده كه بگيرم ز مي وضو

پيمانه نه ، قباله ي ميخانه ام ببخش

عقلم بگير منصب ديوانه ام ببخش

امشب بيا تمام كن لطف خود به من

ميخانه را سند به گداي حرم بزن

آري زياده خواهم و لبريز خواهشم

دست از طلب ز ساحت ساقي نمي كشم

ساقي رضا پياله و پيمانه را بهل

اصلا سبو و ساغر و ميخانه را بهل

ساقي خودت بيا ، مي و ساغر بهانه اند

تنها تويي حقيقت و جز تو فسانه اند

شعر از محمد هاشم مصطفوي