شب اول محرم مسلم ع - 13

يا حضرت مسلم(ع)

کوچه گردي نکن حبيب خدا

ميهماني تو منزلت داري

دعوتت کرده اند اين مردم

تو از اين کوفه دست خط داري

**

رو نزن گوششان کَر است امشب

 با غم بي کسي مداراکن

 همه دارند ميروند آقا

 بيصدا گريه کن تماشا کن

**

اي ولي فقيه دلخسته

اي ابَر مرد قهرمان چه خبر؟

....نامه دادي حسين برگردد؟

 از امام زمانمان چه خبر؟

**

باز هم بي بصيرتي کردند

 جهلشان کار دستشان داده

لقمه هاي حرام را خوردند

دل بريدند از شما ساده

**

چاله کَندَند بر سر راهت

 تا که گودال را مَحَک بزنند

ريسمانِ جهالت آوردند

 تا به زخم دلت نمک بزنند

**

کوفه بال و پر شما را بست

 کُنج ديوارِ ِخسته افتادي

تنگي کوچه هاش باعث شد

ياد پهلو شکسته افتادي

**

ضربه هاشان به پهلويت ميخورد

دردهايت يکي دو تا كه نبود

چقدر زود دوره ات کردند

کوفه گودالِ کربلا که نبود

**

با غرور شكسته آقا جان

سر ِدارالاماره ات بردند

باورم نيست با تني بي سر

سمت ميخ قناره ات بردند

**

آب در حسرت لبانت سوخت

 لب پاره مُعَذَّبي آقا

گريه هايت به کوفيان فهماند

فکر فرداي زينبي آقـــا

**

تهمت خوردن شراب زدند

به شما مرد حق پرست آقا

تازه با اينکه خيزران نزدند

دو سه دندانتان شکست آقا

**

خيزران گفتم و دلم خون شد

دهنم تير ميکشد چه کنم

روضه ات را به سمت بَزم شراب

 دست تقدير ميکشد چه کنم

**

…بي ادب تا که چوب را برداشت

 قلم آشفته شد مُرّکب ريخت

بي ادب چوب را که بالا برد

 غم عالم به جان زينب ريخت

(وحيد قاسمي)

شـــب هم چو قلــب مردم ایـنجا ســیاه نیـست

حال ســفیر بی کـس تــو رو بـــه راه نـــیست

جـــز مـــکــر از اهـــالی اینـــجا نــدیــــده ام

دیــوار هــم سفیر تــو را تــکــیه گـاه نیــست

آوارگــی مـــن بـــه تـــماشـــا کشـــیده اســت

در ایـــن دیار بهـــر غــریــبان پنــاه نـیــست

تـــرسم بود کـــه ســاقی تان را نــظر زنــنـد

چشـــــمی برای دیـــدن رخـــسار مــاه نیست

این قدر گویمت که در این شهر خون پرست

مــُـثــــله نـــمودن تـــن کشـــته گـــناه نـیست

بعد از نماز صبح دلش را مرور کرد
صدها هزار غصه و غم جفت و جور کرد
سر را به مصاف مهر در سجده گذاشت
دل شد همه تن زان همه ماتم عبور کرد

به مناسبت شهادت حضرت مسلم بن عقیل (ع)

در شهر کوفه مردی ، غمگین نماز می کرد

با خالق دو چشمش ، راز و نیاز می کرد

افشاء برای دیوار، در کوفه راز می کرد

لب را برای شکوه، از کوفه باز می کرد

ای شهر بی وفایی، ای مردم منافق

بهر دو روز دنیا، دلبستگان عاشق

با نامه های بسیار، من را فریب دادید

حکم از برای مرگ، خدّالتّریب دادید

رفت و کنار بیتی، بنشست چون یتیمان

از تشنگی لبانش، خشکیده شد فراوان

ناگه زنی ز خانه، آمد برون و پرسید

ای خسته از زمانه، اینجا چرا نشستید؟

گفتا که من غریبم ، دشمن نِیَم حبیبم

بر درد دین مردم، حقا که من طبیبم

برخیز ای مسلمان، بگذار پا بدیده

برخیز کز دو چشمم، بهر تو خون چکیده

لب تشنه بود مسلم، آورد بهر او آب

جسمش ز تشنه ماندن ، دیگر نبود در تاب

امّا ز دردِ ارباب، بسیار دیده تر کرد

از داغِ عشق او هم، شب را به گریه سر کرد

مسلمم کبوتر نامه بر شه ولا

آخرین سفیر عشق خامس آل عبا

در هر خونه میرم درا به روم بسته میشه

دل من ز بی وفایی زار و بشکسته میشه

یا حسین غریب مادر مهربون برادرم

مردمش برا حسین نامه نوشتن که بیا

حالا شمشیر کشیدن برای کشتن آقا

روی دار کوفه اما التماس و شور وشین

برو ای باد صبا بگو میا کوفه حسین

یا حسین غریب مادر مهربون برادرم

صحبت مردم کوفه شده از قحطی آب

نقل بزمشون شده کودک دلبند رباب

میون حرفای مردم ارباً اربا شنیدم

توی دست یک نفر تیر سه شعبه می دیدم

یا حسین غریب مادر مهربون برادرم

یا حسین شنو توسر بسته سخن ز نوکرت

گوشواره وا کن و از گوش سه ساله دخترت

روی دار کوفه ام با التماس و شور و شین

با لبای پر زخون میگم میا کوفه حسین

یا حسین غریب مادر مهربون ارباب من

من بمیرم از برای قلب زینب صبور

آخه حرفایی شنیدم  از سر و کنج تنور

اینجا مردمانش از عجب و ریا لبالبن

دامناشون پر سنگ و چشم به راه زینبن

عده ای نقشه برای خیمه ها کشیدن

عده ای با نیزشون فکر سر بریده ان

روی دار کوفه ام با التماس و شور و شین

جون هر کسی که دوست داری میا کوفه حسین

یا حسین غریب مادر مهربون برادرم

فاطمه اومده گودال دیدن نور دو عین

اومده زیارت پیکر پر خون حسین

تا حسین و غرق خون دید

ناله زد وای پسرم

خنجر رو نکش رو حنجر

آخه من یه مادرم

نمی دانم چـــــرا حیرانم امشب            ز دست کوفیـــــــان پنهانم امشب

همه رفــــــــتند سوی خانه خود           من بیچــــــــاره سرگردانم امشب

شب تـاریک و دشمن در کمینم            رَسَد از غصه بر لب جانم امشب

پنـــــــاهم میبرم بر طوعه شاید           کند در خــــانه اش مهمانم امشب

ز مرگ خویشتن بــــاکی ندارم            بـــــــرای شاه دین گریانم امشب

نوشتم نــــــــــامه تا آید به کوفه           ولی خود بی سر و سامانم امشب

عجب روزی و تحفه روزگاری          چه شد آن عهد و آن پیمانم امشب

خــداوندا در این شهر پر آشوب          بـــه که بسپارم این طفلانم امشب

ز فکـــــــــــر کودکان بی پناهم          نیــــــاید خواب بر چشمانم امشب

برو بـــــــــــاد صبا سوی مدینه          بــــــــه نزد خسرو خوبان امشب

بگــــــــو سر حلقۀ قربانیان  را          کــــــــــــه من آمادۀ قربانم امشب

کـــه من دیروز امیر کوفه بودم          اسیر فـــــــــــــرقه عدوانم امشب

حسینــــی رو سوی کرببلا کرد          بگفتـــــــــــــا تشنۀ احسانم امشب

(حسینی)

کوفه ای کـــــعبۀ جانبازی من       کـــوفه ای سنگر سربازی من

کوفه تـــــو خاطرۀ عشق منی        تــــــو نمایشگر سر مشق منی

کـــــــوفه ای شاهد شمع ازلی        شــــــاهد سوز و مناجات علی

سرخ محراب تو از خون خداست         کــــــــــوفه بام تو مرا کوی مناست

کوفه اهـــل تو مرا چون دیدند        دستــــــــم اول همگی بوسیدند

جملـــــــه گفتند که مهمان آمد        نائب مظهـــــر قــــــــــرآن آمد

لیـــــک پیمان ز جفا بشکستند        شب درِ خــــــــانه برویم بستند

کوفه یک تن برُخم در نگشود        و آنکه بگشود بجز طوعه نبود

کــــوفه ای کاش عزیز زهرا         نــــــکند رو سوی این قوم دغا

[اسماعیل ولیخانی(طالع)]

ای خدا شب شده و من چه کنم؟        یکتــــن و این همه دشمن چه کنم؟

اهل کوفه همــــــه پیمان شکنند        خود نمک خوار و نمکدان شکنند

صبح بــــا من همـــگی پیوستند        شب در خــــــــــــانه برویم بستند

صبح من شـمع و هـــمه پروانه        شب بیگانــــــــــــــه تر از بیگانه

صبح بــــــر دامن چنــگ زدند        شام از بـــــــــــام مرا سنگ زدند

صبح بر دامن من چنــگ زدند        شام از بام مــــــــــــرا سنگ زدند

طوعه امشب تو مرا خــانه بده        مرغ پــــــــــــــر بسته ام و لانه ده

(علی انسانی)

مـــظلومی آل مرتضی پیدا شد        در کوفه دوباره محشری بر پا شد

مهمان غریب کوفه را در یابید        زیـــــــــــرا که اسیر فتنۀ اعدا شد

خیز و بپــــا کن، عزای حضرت مسلم      اشک بریز از برای حضرت مسلم

خنده کند روز حشر، هر که ز اخلاص     گــریه کند در عزای حضرت مسلم

کرد فـــــدای حسین، جان و سر خویش     جـــــــان جهانی فدای حضت مسلم

مشکلت آســـــــان شود، اگر که بگیری     دامن مشــکل گشای حضرت مسلم

(صابر اصفهانی)

در کـــــــوفه غریبم من و کاشانه ندارم       گوئی بـــــــروم خانه ولی خانه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است                   در شــــــهر شما خانه و کاشانه ندارم

یک شهر پر از دشمن و من یکه و تنها                     چـــــون طایر دور از چمنم لانه ندارم

بــــــــــــی جایم و مأوا نبرم راه بجائی                 چون شمع همی سوزم و پروانه ندارم

بهـــــــــر پسر فاطمه چون نامه نوشتم                    غیـــــر از غم آن خسرو فرزانه ندارم

جـــــز کُشته شدن در ره حق هیچ تمنا                  از مـــــــردم از حق شده بیگانه ندارم

مسلمم کز هر طرف، بسته راهم یا حسین

بـــــــــــــــام کوفه آمده، قتلگاهم یا حسین

شهر کـــــوفه صحنۀ عید قربان من است

بر تو قربانی شدم، عهد و پیمان من است

یا حسین و یا حسین، کن نگاهی یا حسین(2)

در نماز عشق تو، غرق خون شد جامه ام         واحســینا واحسین، شد زیاتنامه ام

پــــا به چشمانم گذار، جان به قربانت کنم          با سر ببریده ام، بوسه بارانت کنم

یا حسین و یا حسین، کن نگاهی یا حسین(2)

گاهی از زخم زبان، بر جگر چنگ زدند   گــــه میان کوچه ها، کوفیان سنگم زدند

منکـــه سر در یاری دین و قرآن میدهم     مثل مولایم حسین تشنه لب جان می دهم

یا حسین و یا حسین، کن نگاهی یا حسین(2)

(غلام رضا سازگار)

غــــــــــــــــــــــــــــــریبم و کوفه شده، عید قربان من

گــــــــــــــــــــــــــــــــواه غربتم بود، کام عطشان من

ای حبیبم حسین، من غریبم حسین، یا حسین، یا حسین

دلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــداۀ عشق تو و مبتلای توام

تــــــــــــــــــــــــــوئی خلیل و من ذبیح، در منای توام

ای حبیبم حسین، من غریبم حسین، یا حسین، یا حسین

آیــــــــــــــــد ز هر سو بر سرم، سنگ و تیر و سنان

از مــــــــــــــــــــــــن پذیرایی کنند، این چنین کوفیان

ای حبیبم حسین، من غریبم حسین، یا حسین، یا حسین

از بـــــــــــــــــــــــام قصر کوفه من، بر تو گویم سلام

در ایـــــــــــــــــــــــــــن وداع آخرین، بر تو دارم پیام

ای حبیبم حسین، من غریبم حسین، یا حسین، یا حسین

[محمد نعیمی]

میـــــا کوفه گلِ زهرا، ببین شد مُسلمت تنها

خــــــــداحــــافظ، شــــدم قــــــربانیت مولا

حسینم وای، حسینم وای (2)

صفــــا و مـــــروه ام بــــاشی            منــــا و کعبـــه ام بـــاشی

مقـــــام و حجــــر و رکن من            حـــــــریــــم قبـله ام باشی

حسینم وای، حسینم وای (2)

بـــــود ذکـــــر دلــــم یــا رب           بـــــــــــگیرم در دل این شب

کـــــه بـــــــا این کوفۀ ویران           چــــــه سازد خواهرت زینب

برسر دارالاماره یا حبیبی یا حسین                          پیکرم شد پاره پاره یا حبیبی یا حسین

از کنار خانه حق ای عزیز فاطمه                              سوی مسلم کن نظاره یاحبیبی یا حسین

                                                            ***

بر مسلم و جان نثاری اش باد سلام                                    بر خون وی از مردم آزاد سلام

بین روح بلندش که به زیر شمشیر                          تنها به حسین بن علی داد سلام

گل ِ خونین گلزار عقیلم                                                     براهت یا حسین اول قَتیلم

            تنم شد پاره پاره (2)                                                    به مسلم کن نظاره(2)

                        حسین جانم حسین جان، حسین جانم حسین جان (2)

لبم خونین و دندانم شکسته                                             شدم زوار تو با دست بسته

            بیا در قتلگاهم (2)                                                            نگاهم کن نگاهم(2)

                        حسین جانم حسین جان، حسین جانم حسین جان (2)

بیا از مکه ای جانم فدایت                                                   گذارم رأس خونینم به پایت

            گشا چشمی به سویم (2)                                            تبسم کن به رویم (2)

                        حسین جانم حسین جان، حسین جانم حسین جان (2)

نه تنها در رهت جان می سپارم                                                      دو قربانی برایت می گذارم

            دو فرزندم فدایت (2)                                                             فدای خاک پایت (2)

                        حسین جانم حسین جان، حسین جانم حسین جان (2)

کجائی ای فروغ آشنایی                                                    عزیز فاطمه داد از جدایی

            زده در شهر کوفه (2)                                                 گل زخمم شکوفه (2)

                        حسین جانم حسین جان، حسین جانم حسین جان (2)

ای طوعه من غریبم، بی یار غم نصیبم

من مسلم عقیلم، من نائب حسینم (2)

ای زن مرا ز احسان، مهمان نما به آبی

این قلب تشنه ام را، با آب ده جوابی

رحمی نما به حالم، گر پیرو کتابی

تحصیل کن تو ای زن، با این عمل ثوابی

خشکیده مثل چوبی، از تشنگی زبانم

من مسلم عقیلم، من نائب حسینم (2)

باد صبا گذر کن، یکدم بسوی بَطحا

از من رسان سلامی، نزد عزیز زهرا

بر گو میا به کوفه، مسلم غریب و تنها

گشتن خصم جانم، بر قتل من مهیا

در راه عشقت ای شه، من کشته از جفایم

من مسلم عقیلم، من نائب حسینم (2)

طوعه مرا تو امشب در خانه ات کن مهمان

منت بِنه به زهرا، هم بر علی عمران

چون خون دل غذایم، آمده اشک چشمان

چون خون دل غذایم، آمده اشک چشمان

خشنود گردد از، تو آن شاه عالمینم

من مسلم عقیلم، من نائب حسینم (2)

در دریای ثارالله گردیده فدا مسلم                             جان داده غریبانه در راه خدا مسلم

                        آه – با دست بسته – قلب شکسته – گفتا حسین جان

از کوفه به گوش آید با ناله و با افغان                           گردیده شهید از کین مسلم به ره قرآن

                        آه – غریب و تنها – از جور اعدا – آن جان جانان

بام و بر کوفه شد چون کوی منای او                         با زادة زهرا گفت جانم به فدای تو

                        آه – نایب مولا – در دست اعدا – با چشم گریان

با باد صبا گفتا کی باد صبا بگذر                               بر گو به حسین من در کوفه میا دیگر

                        آه – از جور عدوان – بهر جوانان – هستم پریشان

از مردم بی ایمان صد شکوه مرا برلب                       سر بسته کنم عنوان بی یار و شود زینب

                        آه – جان شد فدایت – گریم برایت – با قلب سوزان

بر مشام مسلم آید                                                          زین سفر بوی جدایی

جان زهرا  ای حسین جان                                               سعی کن کوفه میایی

                                          سیدی جان زهرای اطهر  

                                         زینبت را بکوفه میاور

فاطمه جان ، جان زینب                                                     از جنان بنما نظاره

مسلمت را دست بسته                                                    می برند دارالاماره

                                          مسلمی را که یاور ندارد

                                          سر به دیوار کوفه گذارد

بریز تیغم و این آخرین سلام من است                          عزیز فاطمه ، سوی تو  این پیام من است

بکوی عشق ، نخستین فدائی تو منم                             هزار شکر، که سربازیت مرام من است

میا به کوفه اگر چه نوشته ام که بیا                               ز پیشگاه تو این خواهش ختام من است

بروی بام کنون زیر تیغ جلّادم                                    شفق گرفته زخون چهر سرخ فام من است

روز شهادت سفیر ابی عبدالله ، حضرت مسلم بی عقیل است ، امروز برای غریبی مسلم گریه کنیم (انشاءالله کنار حرمش عرض ادب کنیم )عزیز فاطمه ، مسلم را به کوفه فرستاد، همین که واردکوفه شد ، مردم استقبالش کردند ، گفتند: آقا خوش آمدید . آقا نامه بنویسید عزیز فاطمه بیاید . نامه نوشت حسین جان بیا ، مردم کوفه منتظر شما هستند .

اما طولی نکشید مردم بی وفا مسلم را تنها گذاشتند ، در خانه هایشان را برویش بستند نائب حسین هی از این کوچه به آن کوچه می رود .

تا آمد کنار خانه طوعه ، این زن سعادتمند یک نگاه به این مرد غریب (مسلم )کرد گفت : آی مرد ! من نمی دانم چه کسی هستی ؟ اما هر کسی هستی به خانه ات برگرد ، زن و بچه ات چشم به راهند ، گفت : آی زن کجا بروم : من که در این شهر کسی را ندارم ، گفت : آقا مگر شما چه کسی هستی؟ فرمود : من پسر عمّ حسینم .