غزل ناب تو بیچاره کند دیوان را جذبه عشق تو دیوانه کند انسان را طرزرفتارتوشد ارثیه خداّمت

غزل ناب تو بیچاره کند دیوان را

جذبه عشق تو دیوانه کند انسان را

طرزرفتارتوشد ارثیه خداّمت

که کند سرمه چشمان، قدم مهمان را

مستحقّم، پی روزی همه جاراگشتم

همه دادند نشانم ،حرم سلطان را

پشت دیوارحرم سوزگداکش دارد

جابده درحرمت مفلس بی سامان را

کوس نقّاره تو زنگ درجنّات است

سرذوق آورد آواش ، دل ویران را

سحرت ، سَحر کند جان و تن زائر را

هرکه محصوربه َسحرتو،چه سازدجان را

به کرامات تو باچشم طمع می نگرم

زسرم بازکن آقا ِ الم دوران را

به قلمکارسپردم، به ضریحم بزند

مثل طرحی که زده خاتم استهبان را

زسرخود ، تو مرابازمکن جان جواد

گرچه هرکس کشد از بیخ ، سیه دندان را