مناجات با خدا افتخارم اینکه مخلوق توام عاشقم هستی و معشوق توام کثرت شوق شما بر خویشتن آفریده بی

مناجات با خدا

افتخارم اینکه مخلوق توام

عاشقم هستی و معشوق توام

کثرت شوق شما بر خویشتن

آفریده بی نهایت مثل من

تا مرا آئینه ی خود کرده ای

بهترین کاری که می شد کرده ای

تو تکلّم کردی و من، این شدم

خوش نگاهم کردی و خوش بین شدم

من، توِ در قالب انسانی ام

آدمی بر صورت رحمانی ام

تو، منی در رتبه ی اعلای خود

من، توام در باطن والای خود

خوبِ من، نقّاشی دست توام

لاجرم، پیوسته پیوست توام

هرکه بیند نوع رنگ و بوم را

زود می گوید که نقّاشش خدا

عشقِ خود را جلوه در تصویر کرد

بعد از آن تصویر را تکثیر کرد

نو به نو تکثیر شد در آینه

تا ببیند خویش را هر آینه

ای خدا بر ما که جز تو نیستیم

مرحمت فرما، بفرما کیستیم؟

چشم ما را باز کن بر روی ما

تا که من در روی خود بینم تو را

ای نهان در ما و از ما آشکار

جاری در چشمه و در آبشار  

سینه ی پیراهنم را چاک کن

جلوه را نازل به سوی خاک کن

تا بگیرم روزه ای در شأن تو

تو بیا و جای من امساک کن

گر ز نادانی خطایی می کنم

از عذاب و قهر من امساک کن

یا تنزّل کن بیا در خاک ما

خاک را همرتبه ی افلاک کن

در  مقام  انتفاء  غیر  تو

جرأتم بخشا مرا بی باک کن

تا تو هم روزه بگیری همچو من

هرکسی بر طبق شأن خویشتن

روزه ی تو هست امساک از عذاب

شأن ما: امساک از نان و از آب

لطف کردی چشم دادی تو مرا

تا  نگاه  من  بیفتد  بر  شما

دست دادی تا بگیری دست من

تا بَری بالا مقام و پست  من

گوش دادی و تکلّم  می کنم

اسم دادیّ و تبسّم  می کنم

راه رفتیّ و دو پا دادی مرا

شیعه ام کردی خدا دادی مرا

افتخارم اینکه مخلوق توام

عاشم هستیّ و معشوق توام