عالم فدای نام دل آرای اهل بیت

تقدیم به چهارده معصوم

عالم فدای نام دل آرای اهل بیت،
شد اعتبارما ز تولای اهل بیت،
ولله کس نیامده همتای اهل بیت،
دارای ثروتیم و زاعطای اهل بیت،
یعنی که هست مابودازهست اهل بیت،
 مجنون شدیم و ازنمک دست اهل بیت،

فاخرکسی که ازگل اینان سرشته شد،
اشرف لقب گرفت و امیر فرشته شد،
در باب عشق مست مدیران رشته شد،
بر قلب رهروان ولا  این نوشته شد،  
گیرم شود که هردو جهانم از آن ما،
  هرگز نمی شویم و زیاران حق جدا،

عاشق کسی بودکه زاهل اراده است،
بر آستان شیر خدا سرنهاده است،
درهردلی محبت ومهری فتاده است،            
  ماعشقمان غلامی این خانواده است،  
این شد سبب که ما شرف خلق داوریم،
تحت لوای حضرت زهرای اطهریم،    

داده صفا به عالم امکان صفایشان،      
حق آفریده کون و مکان را برایشان،
چون کیمیا قسم به خدا خاک پایشان،    
حاتم بود گدای  گدای گدایشان،      
این چشمه ای ازین یم پر از تلاطم است،   
 باب الکرامتش تو ببین وادی قم است،    

اهل سخاوت اند و کرم کارشان بود،  
خیر الوری ز حرکت انظارشان بود،        
رشک بشر به میثم تمارشان بود،      
فخر زمانه ساءل دربارشان بود،
شکرخدا که مستیم ازجام وباده شد،  
اسباب آبروی من این خانواده شد،

باید زفضلشان همه دم گفتگو شود،
شرح مقام و منصبشان موبه مو شود،   
مزد غلام درگهشان آبرو شود

دنیا اگر اراده کنند زیر و رو شود،
ما را چه میشود زکرم مبتلا کنند،
خدمتگذار صحن و سرای ولا کنند،

این از ازل همیشه شده اعتبار ما،
ذکر و شعار هردم ایل و تبار ما،
ما نوکریم و این سبب افتخار ما،
دست نبی و شاه نجف سایه سار ما،
تاکردگار حضرت مولا خدا بود،
بی شک علی امیر و علی ناخدا بود،


از خیرشان تمامی عالم بقا گرفت،
هر ذره از محبت اینان بها گرفت،
باید که نام اعظمشان را طلا گرفت،
زانو زد و به رسم ادب کربلا گرفت،
گفتم زکربلا، دل من پر بهانه شد،        
مرغ دلم به جانب گنبد روانه شد،      

یارب نفس بده که زجانانه دم زنم،       
دم از مقام طایفه ی محترم زنم،     
بی وقفه بهر آل عبا من قلم زنم،      
رنگی زعشق و عاطفه برباورم زنم،    
 یارب مرا تهی ز مرام و وفا نکن،  
یک لحظه ای مرا تو از اینها جدا نکن،       


رضا آهی