پریده تا به کران های بی کران ، دل من نشسته در پسِ پرچین آسمان ، دل من به گوش عالم و آدم رسیده س

پریده تا به کران های بی کران ، دل من

نشسته در پسِ پرچین آسمان ، دل من

به گوش عالم و آدم رسیده سرّ نهان

که راز بین من و تو شده عیان ، دل من

در این زمانه تو را می زنند ... چوب حراج

میان کوچه و بازار و هر دکان ، دل من

همیشه خانه ی حق بوده ای ، ولی حالا

شدی تو ملعبه ی دست این و آن ... دل من

تویی که نام حسین ع را همیشه می بُردی

چرا نداری از آن لحظه ها نشان ؟؟ دل من

گناه پشت گناه ... کار هر شب و روزت

شکسته ای تو دل صاحب الزّمان عج ... دل من

دگر به یاد شهیدان دلت نمی گیرد

وَ می روی تو به بیراهه همچنان... دل من

بهانه ی حرم کربلا نمی گیری ...

دوباره فاصله افتاده بینتان؛ دل من ؟؟!!!

بیا و مثل گذشته کمی خدایی شو

کمی برای خودت مرثیه بخوان دل من

شبیه همّت و چمران ، شبیه آوینی

به پای حضرت زهرا س فقط بمان ، دل من

اسیر عشق حسین ع می شوی ... بگیری اگر

ز ِ دست مادر سادات ، لقمه نان ... دل من

هوای بغض میان کلام می مانَد...

حکایت دل من ناتمام می مانَد...