مرتضی آنکه به قرآن کرده مدحش داورش آرزوی پادشاهان است گدایی درش مائده آید برای فضه اش از آسمان جل

مرتضی آنکه به قرآن کرده مدحش داورش

آرزوی پادشاهان است گدایی درش

مائده آید برای فضه اش از آسمان

جلوه بر ظلمت دهد فیض نگاه قنبرش

اولیا دارند امید دیدن سلمان او

انبیا را چاره اندیشی نماید بوذرش

از عبادتهای کل جن و انس افزون تر است

او فقط یک ضربه شمشیر روز خیبرش

در شب معراج هر جایی که می رفت مصطفی

دید قبل از او رسیده  اندر آنجا حیدرش

آن رشادتها وآن زحمات بی حد و حساب

جنگهایی که نبی کرد با عدوی داورش

ناسزاهایی که او بشنید در راه خدا

ظلم هایی که بر او آورد خصم کافرش

گر نمی گفت در غدیر «من کنت» این زحمات را

هیچ نمی کردی قبول ذات حق از پیغمبرش

ذره ای گر مهر خصمش داشت در دل جبرئیل

آتش قهر خدا سوزانده بود بال و پرش

هر که در دل داشت مهر مرتضی را روز حشر

آتش دوزخ نسوزاند به قرآن پیکرش

مهر او بی بغض خصم او نمی گردد قبول

دوستان دشمنش را حق کند در آذرش

چشم پوشی می کند از جرم خلق حی غفور

تا که می آید میان جمع محشر همسرش

هرچه را گفتیم در وصف مقام حضرتش

باز ندایی آمد و خواندند از آن بالاترش

پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)