پیراهن خونین تو را پاره به پاره دیباچه ی سوسوی خودش کرده ستاره \"سر\" تا \"سر\" شب مردم بیدار نشستند

پیراهن خونین تو را پاره به پاره

دیباچه ی سوسوی خودش کرده ستاره

"سر" تا "سر" شب مردم بیدار نشستند

از قلّه ی خون، سر زدنت را به نظاره

چون روز برای همه روشن شده ای، ماه!

بیهوده نگیر از لبه ی بام کناره!

امشب چه شبی بود که با سر تو دویدی

از خاک به افلاک فقط با یک اشاره؟

امشب چه خبر بود که پشت سرت ای ماه

تا صبح، اذان رویید ازهر چه مناره؟

شب هست و تو هستی و سرت شمس شبانه ست

معراج سر افراشته! "اسرا" ی دوباره!

پشت "سر" کوچ تو چه شب ها که از این پس

افلاکِ زمین گیر و بیابان سواره

هی آه به آه، اشک ستاره بشمارند

تا عمر نفس هاشان افتد به شماره...

ای ماه، شبت خوش! که پس از تو شب دنیا

شامی ست به طول غم تاریک هزاره...

شاعر: سودابه مهیجی