آن شب که دفن کرد علی بی صدا تو را خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را در گوش چاه، گوهر نجوا نمی شکست

آن شب که دفن کرد علی بی صدا تو را
خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را

در گوش چاه، گوهر نجوا نمی شکست
ای آشنای درد، علی داشت تا تو را

ای مادر پدر، غمش از دست برده بود
همراه خود نداشت اگر مصطفی تو را

ناموس دردهای علی بوده ای چو اشک
پیدا نخواست غیرت شیرخدا تو را

یک عمر در گلوی تو بغض استخوان شکست
در سایه داشت گر چه علی چون هما تو را

خم کرد ای یگانه سپیدار در باغ وحی
این هیجده بهار پر از ماجرا تو را

دفن شبانه تو که با خواهش تو بود
فریاد روشنی است ز چندین جفا تو را

تحریف دین، فراق پدر، غربت علی
افکند این سه درد به بستر ز پا تو را

نامت نهاد فاطمه کان فاطر غیور
می خواست از تمامی عالم جدا تو را

گلخانه مزار تو را عاشقی نیافت
ای جان عاشقان حسینی فدا تو را

پهلو شکسته ای و علی با فرشتگان
با گریه می برند به دار الشفاء تو را

دارالشفای درد جهان خانه علی است
با گریه می برند ندانم کجا تو را

غافل مشو (فرید) ازین مژدۀ زلال
کاین حال هدیه ای است ز خیر النساء تو را

قادر طهماسبی (فرید)