داده سیمرغ را بال پرواز ، وسعت ِ آبی آسمانت فصل ، فصلِ بهشت ِ برین را ، می تراود دل ِ مهربانت حل

داده سیمرغ را بال پرواز ،  وسعت ِ آبی آسمانت
فصل ، فصلِ بهشت ِ برین را  ، می تراود دل ِ مهربانت

حلقه بستند دور تو عشاق ، مثل ِ منظومه ای در مدارت
از اولوالعزم ها تا ملائک ،  سر سپردند بر آستانت

خم به ابرو نیاورده تابت ، پیش رنج و ملال خلائق
پل زده آسمان و زمین را ، قاب قوسین ِ رنگین کمانت

صبح پیچیده دور عبایت ، ماه عمامه ی روی ماهت
نرگس مست را می شکوفد ، لب به لب خنده روی لبانت

کوه ها جملگی درپناهت ، تکیه داده ند بر استواریت
سینه ات مأمن عشق و ایمان ، ناتوانست باد از تکانت

جماه افتاده بر سجده گاهت ، سرو خم می شود در مقامت
شاعران ناتوان از ثنایت ، آسمان و زمین شعر خوانت

قانعم از شما ، تا بخندی ، روز محشر به روی غریبم
مصرعی از دلم جا شود کاش ، در غزلخانه ی آشیانت

دوست دارم به دنیا بیایم ، مثل ِ یک کودک پاک و معصوم ....!
چشم در چشمتان جان بگیرم ، تا بپیچد به گوشم اذانت

***سید مهدی نژادهاشمی***

(بجنورد)