سیدحسن رستگار حضرت عباس(ع)-شهادت نگاه علقمه خندید و در سجود افتاد همینکه سایۀ سروش به روی رود ا

حضرت عباس(ع)-شهادت

نگاه علقمه خندید و در سجود افتاد

 همینکه سایۀ سروش به روی رود افتاد

قدم به آب که زد موج موج طوفان شد

 عروس آب به پای مهِ وجود افتاد

عطش ز رنگ نگاه و لبش نمایان بود

 به یاد یار غریبی که تشنه بود افتاد

دو دست پر شده از آب را ز هم وا کرد

 بلور آب ز دستی که می گشود افتاد

لبان خشک به «الله اکبر»ی تر کرد

 ادب چشید زبانش که در شهود افتاد

به دست مشک و به دل شوق آب آوردن

 ولی چه حیف، که مشکش در آن حدود افتاد

چه صحنه ها که ندیدند نهر و نخلستان

 دو دست خیس علمدار را که زود افتاد

کمی جلوتر از آن تیر و چشم شهلایش

 و ضربه ای به سرش خورد تا که خُود افتاد

طنین نالۀ «ادرک اخا»ش جاری شد

 دگر به خیمه نیامد عمو، عمود افتاد

***