شهادت و مناجات امام رضا ع - 35

ستان تو بود کعبه امید رضا                                                   نشود سائل درگاه تو نومید رضا

به امیدی که بگیرم ز کفت خط امان                                          در برت آمدم ای کعبه امید رضا

کشتند غریبانه غریب الغربا را                                                 محبوب خدا بضعه پیغمبر ما را

بردند ز خوناب جگر اهل خراسان                                           بر شانه خود چوبه تابوت رضا را

ای اهل وفا خون دل از دیده ببارید                                    کز زهر جفا کشت عدو شمس ولا را

به خواهر او حضرت معصومه بگوئید                                       از سوز درون تسلیت این روز عزا را

خورشید به سوگ مصطفی می گرید    مهتاب به حال مجتبی می گیرید

در مشهد دل چه كربلایی برپاست          قومی به شهادت رضا می گرید

ای کعبه آمال دو عالم حرم تو                                   د ارد حرم این رتبه ز خاک قدم تو

تقدیر به فرمان تو چون حلقه به گوشان                     بنوشته به سر لوح قضا از قلم تو

ای شاه خراسان این فخر سلیمان                       با آنهمه حشمت که بود در حشم تو

دست ازلی قصد ابد کرد و برافراشت                              با نارک این گنبد مینا علم تو

زوار مزارت بروی عرش نهد پای                             چون عرش علا فرش بود در حرم تو

جبرئیل به کف عالیه و عطر فشاند                                   بر زائر قبر و حرم محترم تو

حوران جنان از پی آرایش رخسار                             گرد حرمت می طلبند از خدم تو

دیگر چه کند باغ جنان و نعمش را                              آنکس که در آید به ادیم نعم تو

رحمت ز سما آنچه بیارید و بیارد                            یک قطره بود از کرم و لطف و یم تو

صد ملک سلیمان و هزاران طبق زر                          دور افکنم از دست من آید درم تو

از نار برون آرد و آزاد نماید                                       مأمور جهنم چو ببیند رقم تو

                                    هر کس به امیدی به کسی ملتمسی است

باز از طوس دریغا که ندا آمد                                        آه جانسوز به گوش دل ما می آید

این چه بانگی است که دلها شده غمگین از او                  گوئیا ناله جانسوز رضا می آید

کاش این ناله نباشد ز غریب الغربا                            که برون از دل پر خون ز جفا می آید

گوید از مهر ابا صلت در حجره ببند                             که تقی با دل پر شور و نوا می آید

میهمانست جواد آن پسرم از ره دور                        با تن خسته و با صدق و صفا می آید

 چون کسی نیست نشیند به عزایم گرید                          از مدینه پسرم بهر عزا می آید

                                                خواهر و دختر من چونکه نباشد به برم

فلک ویران نمودی هشتمین ارکان ایمان را                 زدی برقلب انس وجان زکینه تیرپیکان را

ز تو هرگز توقع کس ندارد لطف احسان را                    ولی رو در خراسان و نگر حال غریبان را

گهی از زهر کین  مدهوش و گه از سوز دل نالد              گهی از گلعذار چهره درّ از دیدگان بارد

نظربر گوشه ی در آن امام انس و جان دارد             که حق شاید به بالینش دم مردن پسر آرد

صبا بر گو تقی را گر که داری میل دیدارش               بکن تعجیل دررفتن که شایدبنگری حالش

                                                نگیری از ره مهر و وفا بر طرف دامانش

کشتند غریبانه غریب الغربا را                                       محبوب خدا بضعه پیغمبر ما را

بردند ز خوناب جگر اهل خراسان                                  بر شانه خود چوبه تابوت رضا را

ای اهل وفا خون و دل از دیده ببارید                        کز  زهر جفا کشت عدو شمس ولا را

به خواهر او حضرت معصومه بگوئید                          از سوز درون تسلیت این روز عزا را

                              یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

باز ای عزاداران ز نو ، هنگام افغان آمده                     سلطان مظلومان رضا،مقتول عدوان آمده

از جورمأمون دغا، در طوس شد محشر به پا                 کز سوزش زهر جفا آن شاه نالان آمده

شد بر وجودش کارگر زهر نجاتش زد شرر                   آن پادشاه بحر و بر بر خویش پیچان آمده

از منززل مأمون دون آمده چون آن سرور برون             گفتی ز شرق نیلگون خورشید تابان آمده

گویند حال احتضار ، فرزند او با حال زار                           بالین باب ارجمند ، اندر خراسان آمده

میگفت ای بابم رضا ای کشته زهر جفا                    بنگرچسان فرزند تو ، با چشم گریان آمده

ای باب مسمومم رضا ، ای باب مغمومم رضا             ای باب مظلومم رضا ، برلب مراجان آمده

چون چشم شه بر او فتاد ، فرمود یا عینی جواد          ای هادی اهل رشاد ، شام غریبان آمده

چون دید او را بوسید روی انورش                      بگرفت چون جان دربرش،چون دید حیران آمده

                                                از بهر آن باب و پسر (زاهد)بود خونین جگر

                                                بنگر چگونه نوحه گر با حال گریان آمده

رضا ای هشتمین ماه امامت                                               کشیدی بار سنگین ولایت

تویی میراث اسلام و نبوت                                     تویی شمس الشموس و حبل امّت

زد آتش خوشه ای بر خرمن تو                                             بمیرد خواهر از سوز تنِ تو

نمی دانم بود آن زهر انگور                                          که در زیر عبا گشتی تو مستور

رخ زیبای تو شد کهربایی                                                     نمی آید دگر از تو نوایی

به خود پیچید چو نیلوفر برادر                                           چه زهری بود آن ، الله اکبر

برادر جان عجب پر سوز و آهی                                           چرا بر در کنی گاهی نگاهی

مخور غم می رسد از ره جوادت                                            بدو بسپاری اسرار امامت

رضا جان حافظ دین خدایی                                               تو بر زخم دل من چون دوایی

                                                تو از جان جهان از غم رهیدی        

                                                ز هجرت بر دلم آتش کشیدی

                                                                                                           (محسن رشید)

ی وای که کشتند ولی نعمت ما را                              مسموم نمودند بهین مرد خدا را

ای باد صبا فاطمه را زود  خبر کن                              تا آنکه بپوشد به جنان رخت عزا را

بر گوی که مأمون ستم پیشه به غربت                          با زهر جفا کشت غریب الغربا را

ای باد صبا گو به جوادش که بیاید                                   تا آنکه ببیند پدر خویش رضا را

با زهر در آمیخته شد خوشه انگور                                 گز پای بینداخت معین الضعفا را

تا پاره جگر گشت جگر گوشه ی زهرا                               فریاد بنی فاطمه پر کرد فضا را

در سوگ نشست از غم او آهوی صحرا                        از فرط غم آنروز نخورد آب و غذا را

بر گوی به خورشید دل افروز نتابد                      کاتش زده اند سوره ی الشمس وضحا را

برگوی به جبریل امین زین غم عظمی                     تا آنکه سیه پوش کند ارض و سما را

گوئید به معصومه که از کینه مأمون                                 در خواب ببیند مگر او باز اخا را

آدم به جنان زدبه سر و نوحه بنالید                               نوشید خلیل از غم او جام بلا را

تا زاده ی موسی ز جهان بار سفر بست                 زد ناله و موسی ز کف انداخت عصا را

در عرش مسیحا پی دلجویی زهرا                              کرده است به پا بهر رضا بزم عزا را

شد همسفر ماه صفر زاده ی موسی                         با رفتن خود سوخت دل اهل ولا را

شد روز بر دیده ما تیره تر از شام                                   تاکشت عدو زاده ی پیغمبر ما را

پوشیده به تن دشت و دمن جامه ی ماتم                   تا زاده ی زهرا به سر افکنده عبا  را

                                                فرمود ابا صلت در حجره تو بربند

                                             تا آنکه دهم جان پی دیدار خدا را

                                                                                                    (ژولیده نیشابوری)

خداوندا ندارم راه چاره                                                 جگر از رهر کین شد پاره پاره

خداوندا دگر عمرم سرآمد                                                   تقی فرزند دلبندم نیامد

جواد ای نور چشمانم کجایی                                    چه خوش باشد دم مرگم بیایی

غریبم یار و غمخواری ندارم                                              به جز تو یاور و یاری ندارم

رم رفتن به هر جانب نظر داشت                                      امید دیدن روی پسر داشت

کجایی ای تقی  آرام جانم                                                 سرور قلب و نور دیدگانم

بیا فکر من دور از وطن کن                                      پس از مردن مرا غسل و کفن کن

به بالین پدر آمد جوادش                                                    دم مردن رسید آخر به دادش

پدر را دید رفته صبر و تابش                                                 شرار زهر کین کرده کبابش

طبیبانه نشست اندر کنارش                                              که جویا گردد از احوال زارش

امام هشتمین ناگاه دیدش                                         چو جان خویشتن در بر کشیدش

گرد آن خورشید تابان خواهرانش گرم راز               همچو پروانه به گرد شمع در سوز و گداز

آن یکی گفتا دریغ از آتش هجران تو                          دیگری گفتی برادر دست بر دامان تو

گفت معصومه برادر از جدایی دم مزن                   رشته ی عمرم مبر کاشانه ام بر هم مزن

یا مرا همره ببر جان برادر در سفر                            یا ز رفتن در غریبی جان خواهر در گذر

                                    بی گل رویت ندارم طاقت و صبر و قرار

ی غریبی که ز جدّ و پدر خویش جدایی                    خفته در خاک خراسان تو غریب الغربایی

این رواق تو و صحن و حرمت همچو بهشت است        روضه ات جنت فردوس مسما به رضایی

آه از آندم که سوز جگر و حال پریشان                         ناله اتگشت بلند آه تقی جان به کجایی

ای شه یثرب و بطحا تو غریبی به خراسان                    سرور جمله غریبان و معین الضعفایی

                                    اغنیا مکه روند و فقرا سوی تو آیند

                                    جان به قربان تو شاها که تو حج فقرایی

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی                                  قرار دل بی قرارش تو باشی

خوشا آن گدایی که تنهای تنها                                     کناری نشیند کنارش تو باشی

خوشا آنکه یک عمر پروانه ات شد                          که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

بر آن محتضر می برم رشک هر شب                       که شمع شب احتضارش تو باشی

ای رخت چشمه ی خورشید رضا                                         مهر تو مایه ی امید رضا

نام تو ذکر مناجات من است                                               حرمت قبله ی جانان من است

قبله ی اهل محبت حرمت                                                  کعبه ی عشق سیه پوش غمت

باز در سینه ی شکسته است دلم                                      در عزای تو نشسته است دلم

تو خریدار دل سوخته ای                                                    چونکه دلخون و جگرسوخته ای

                                                            ***

هرگاه که کارم زار شد                                                       گفتم علی موسی الرضا

هر شب دلم بیمار شد                                                      گفتم علی موسی الرضا

چون بخت با من یار شد                                                    گفتم علی موسی الرضا

هرگاه گره در کار شد                                                         گفتم علی موسی الرضا

                                    جانم رضا ، جانم رضا  2

                                    ای جان جانانم رضا

این پنجه مشکل گشا                                                       رفع گرفتاری کند

ما را مدد هر روز وشب                                                       در خواب و بیداری کند

هر کس که می خواهد رضا                                                او را سه جا یاری کند

باید زیارت حضرتش                                                           با معرفت داری کند

                                    آنگاه آید بر سرش

کسی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد          دم از صفات رضا بی احد نخواهد زد

گدای کوی رضا که این امام رئوف                 به سینه احدی دست رد نخواهد زد

سعی کن زائر دلخسته این درگردی                         در یم رحمت حق پاک و مطهر گردی

محبوب رضاست هر که دل ریش تر است

                                           از کــــــــــعبه صفای این حرم بیشتر است

اینجاست طــــــــــبیبی کـــــــه ندارد نوبت

                                           هــــــــر دل که شکسته تـر بود پیشتر است

[مؤید(مشهد)]

در کشور دل غیر توأم یاری نیست       جـــز خدمت درگاه توام کاری نیست

هــــــــــر چند بَدَم گدای با سابقه ام       وین سابقه را جز تو خریداری نیست

[مؤید(مشهد)]

در خــــــــــــراسان جلوۀ ایزد نما دارد رضا

                                             قُبّـــــۀ زرین و ایــــــــــــوان طلا دارد رضا

هر مریضی که امیدش قطع شد از هر طبیب

                                             گـــــــــــر بیاید بر درش دارالشفا دارد رضا

رضا دستم به دامانت(2)          رضــا جانم به قربانت

بُــــود چشمم به احسانت          رضا جانم، رضا جانم

قبولـــــم کُن تو ای مولا           بــه جانِ مادرت زهرا

روا کــــن حاجت ما را           رضا جانم، رضا جانم