وروديه
شد زمين و زمان همه در هَم
كربلا چون قدوم دلبر ديد
نينوا از مهابت سلطان
زير ِ پاي حسين ميلرزيد
***
پا ز مركب چو بر زمين بگذاشت
ميزد از آسمان فرشته صلا
آيه اي بر امام نازل شد
قل اعوذُ برب كرب و بلا
***
چه شده مركب زبان بسته
كه قدم از قدم نه برداري
گوشه يِ ديده ات چرا خيس است؟
مگر از كربلا خبر داري؟
***
پيش قَدِّ رسايِ ساقي بود
نخلها سر فرود آوردند
كودكان در بر ِ عمو عباس
مشك ها هرچه بود آوردند
***
قول دادند موجهاي فرات
كه كسي تشنه لب نميماند
خارها هم به ساربان گفتند:
هيچ طفلي عقب نميماند
***
غيرت كودكانه را بنگر
گريه ها گريه هايِ نوزاد است
حيرتِ مادرانه را بنگر
خنده ها خنده هايِ صياد است
***
رويِ دست تمام دخترها
عمه كار ِ بهانه اي ميداد
با زبان اشاره غمها را
رَدِّ پايِ نشانه اي ميداد
***
گفت با خويش زير لب زينب
اين زمين را چه جور ميبيني؟
ناگهان زد صدا برادر جان
نيزه ها را ز دور ميبيني؟
***
دارد از گوشه گوشه ي ميدان
دسته دسته سپاه مي آيد
نكند اينچنين كه ميبينم
خبر از قتلگاه مي آيد
***
اينهمه لشگر از كجا آمد
پس چه شد وعده هاي مهماني
باغهاشان چه ميوه ها داده
سفره هاشان پُر از پريشاني
***
كوله هاشان چرا پُر از تير است
بارهاشان چرا پُر از سنگ است
ميشود تا مدينه برگردي
دلِ من بَهر مادرم تنگ است
(شاعرش را نميشناسم)
نگاه می کنم از هر طرف به دور و برم