نوعى نكاح در ميان اعراب رواج داشت كه آن را نكاح «شغار» مى‏ناميدند. شغار، معاوضه دختران بود، يعنى اگر دو فرد، دو دختر بالغ داشتند، با يكديگر معاوضه مى‏كردند و هر يك از اين دختران مهر و صداق براى ديگرى به شمار مى‏رفت و پدر هر يك از آن دو، ديگرى را تزويج مى‏كرد.

اعراب جاهلى، روزگار خويش را با قتل و غارت مى‏گذراندند و منتظر كوچكترين بهانه‏اى بودند تا بتوانند، آتش جنگ بيفروزند. مثلا اگر يك شاعر در اشعار خود از افتخارات قبيله‏اى سخن به ميان مى‏آورد و در ضمن آن اشعار كنايه‏اى به قبيله ديگر مى‏زد، ميان دو قبيله بر سر همين شعر، جنگ و خونريزى واقع مى‏شد و گاه نيز به خاطر تنگدستى و فقر به قبايل اطراف خود حمله مى‏كردند و آنان را غارت مى‏كردند. (1)

1 ـ از سقيفه تا نينوا، ص 82.