نوعى نكاح در ميان اعراب رواج داشت كه آن را نكاح «شغار» مىناميدند. شغار، معاوضه دختران بود، يعنى اگر دو فرد، دو دختر بالغ داشتند، با يكديگر معاوضه مىكردند و هر يك از اين دختران مهر و صداق براى ديگرى به شمار مىرفت و پدر هر يك از آن دو، ديگرى را تزويج مىكرد.
اعراب جاهلى، روزگار خويش را با قتل و غارت مىگذراندند و منتظر كوچكترين بهانهاى بودند تا بتوانند، آتش جنگ بيفروزند. مثلا اگر يك شاعر در اشعار خود از افتخارات قبيلهاى سخن به ميان مىآورد و در ضمن آن اشعار كنايهاى به قبيله ديگر مىزد، ميان دو قبيله بر سر همين شعر، جنگ و خونريزى واقع مىشد و گاه نيز به خاطر تنگدستى و فقر به قبايل اطراف خود حمله مىكردند و آنان را غارت مىكردند. (1)
1 ـ از سقيفه تا نينوا، ص 82.
