رفــــــتی و من ماندم و تنـــــهایی و صحرای غـم
بس که طوفان زاســت این صــحرا بود دریای غـم
دامـــــنم گـــــردیده اقـــــیانوس از ابر دو چـــــشم
بس که باریده است سیل خون دراین شبهای غم
بی گمان امشب ز داغت می سـپارم جان خویش
تا نبیـــــنم از پس امشــــب دگـــر فــــردای غــــم
درد دل من می کــــنم با چـــاه شـــــاید بشــــنود
چـــاه از من حـــــرف دل با نغـــــمه و آوای غــــــم
مهـــــربان من تماشـــــا کن ز داغت بچــّـــــــه ها
برده اند از غصّــــــه بر زانو هــمه ســـــرهای غم
من ز مســـــجد تا رســـــیدم درب خـــــانه بارها
بر زمین افـــــتاده ام از شورش و غــــــوغای غم
خانه ی بی فاطــــمه (س) باشد برایم غم سرا
خانه ی در ســــوخته باشــــد مرا ماوای غــــم
«قدر زر زرگر شــــناسد قدر گوهــــــر گوهــــری»
در عزای فاطمه (س) داند علی (ع) معنای غم شعر : علی اسماعیلی
اشک شفق
اندازه بود چادرش اما کشیده شد