نمی دانم چـــــرا حیرانم امشب ز دست کوفیـــــــان پنهانم امشب
همه رفــــــــتند سوی خانه خود من بیچــــــــاره سرگردانم امشب
شب تـاریک و دشمن در کمینم رَسَد از غصه بر لب جانم امشب
پنـــــــاهم میبرم بر طوعه شاید کند در خــــانه اش مهمانم امشب
ز مرگ خویشتن بــــاکی ندارم بـــــــرای شاه دین گریانم امشب
نوشتم نــــــــــامه تا آید به کوفه ولی خود بی سر و سامانم امشب
عجب روزی و تحفه روزگاری چه شد آن عهد و آن پیمانم امشب
خــداوندا در این شهر پر آشوب بـــه که بسپارم این طفلانم امشب
ز فکـــــــــــر کودکان بی پناهم نیــــــاید خواب بر چشمانم امشب
برو بـــــــــــاد صبا سوی مدینه بــــــــه نزد خسرو خوبان امشب
بگــــــــو سر حلقۀ قربانیان را کــــــــــــه من آمادۀ قربانم امشب
کـــه من دیروز امیر کوفه بودم اسیر فـــــــــــــرقه عدوانم امشب
حسینــــی رو سوی کرببلا کرد بگفتـــــــــــــا تشنۀ احسانم امشب
(حسینی)
دودمه حضرت مسلم (ع)