حسین جان...
کلید نام تو از سرّ حجاب را پس زد
تو آمدی به نظر دیده خواب را پس زد
تورا به نامه ی اعمال خود نشان دادم
غنا گرفت چنان که ثواب را پس زد
عیار سنگ حریم تو چیست حیرانم
رکاب در طلبش در ناب را پس زد
به پای عشق تو مادر زطفل خویش گذشت
به یاد عطر تنت گل گلاب را پس زد
به باد داده مرا داغت آنچنانی که
سپید جامه ی زلفم خضاب را پس زد
قتیل تشنه خیالت چه کرده با من آه
لبم به یاد لبت ظرف آب را پس زد
خوشی ز عمر ندیده است بعد اصغر خود
به اشک، واژه ی خنده رباب را پس زد
حسین واعظی
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین