زهرای من...
زهرا مرو كه اين نگرانى مرا بس است
پيشم بمان همينكه بمانى مرا بس است
با خود مگو كه پير شدم ، رفتنى شدم
در چشم من همينكه جوانى مرا بس است
قرآن بخوان كه دل ببرى باز از على
روزى اگر دو آيه بخوانى مرا بس است
لازم نكرده روسرى ات را به سر كنى
خوابيدنت به شكل كمانى مرا بس است
فاميل هم نخواست بفهمد چه مى كشم
درددل مرا تو بدانى مرا بس است
در پاسخ تمامى اين حرف ها فقط
پلكى ز روى هم بپرانى مرا بس است
گفتم عيادت تو كسى را نياورند
لبخندِ اين دو قاتل جانى مرا بس است
فضّه كه هست پس تو دگر رُفت و رو نكن
جان حسين خانه تكانى مرا بس است
گفتند خانه دارِ على رفتنى شده
زهرا مرو كه اين نگرانى مرا بس است
حسین قربانچه
اندازه بود چادرش اما کشیده شد