مژگان قلم ، و آب دو دیده است جوهرم
بنویس من گدای توام شاه بی سرم
هر شب برای داغ تو اشکم روانه است
باور نمی کنی ، به خدا ، جان مادرم
من که شنیده ام چه قدر خوب می خری؟
چشمم صدف ، دو قطره ی اشک است گوهرم
هر روز از سفالی بازار چشم تو
دارم برای چشم خودم کوزه می خرم
ترسم به وقت مرگ نیایی و از غمت
هق هق شود تمام نفس های آخرم
من وقت روضه جای همه گریه می کنم
در روضه ات شبیه به جمع مکسرم
"یک روز می رسد که به آغوش گیرمت"1
آن روز ،روی دست رفیقان شناورم
جعفر ابوالفتحی
1- از جناب آقای حسین ایمانی
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین