اي نيمه جان برابر من جان مده علي
بنگر پدر كنار تنت آمده علي
تا دست ميزنم به تنت پخش ميشوي
داغت چه شعله ها كه به جانم زده علي
اين لشكري كه در بر من خنده ميكنند
چون آمده بلا سر من خنده ميكنند
خيز و ببين كه عمه رسيده كنار تو
خيز و ببين به خواهر من خنده ميكنند
اين زخم ها كه روي تنت آرميده اند
طوري شده كه بند دلم را بريده اند
با تيغ وتير ونيزه وخنجر حراميان
از باغ سبز پيكر تو ميوه چيده اند
حالا تو جاي من چه كنم با غمت علي
با تكه تكه هاي تن درهمت علي
دارم ز روي خاك تو را جمع ميكنم
هر سو دويده ام پي عضو كمت علي
چشمش برای پلک زدن وا نمی شود
می خواست ناله ای کند اما نمی شود
هم زخم های آبله اش درد میکند
هم جای تازیانه مداوا نمی شود/
از عمر او اگر چه سه سالی گذشته است
قدی شبیه قامت او تا نمی شود
چشمی نمانده است اگر دست میکشد
پایی نمانده است اگر پا نمیشود
سر را به زحمتی به روی دامنش گذاشت
حالا دگر خرابه عزاخانه می شود
بوسه گرفت ازلب و میگفت زیر لب
هر بوسه ای که بوسه ی بابا نمی شود
شاعر : محمد حسین بیات لو
حیدر نشانی پهلوانی قد بلندی تو