من امده ام در قدمت جان بفشانم
گرد گنه از دامن روحم بتکانم
من امده ام نزد تو یا ضامن اهو
تا داد خود از عالم وادم بستانم
من امده ام با دل پیوسته به خورشید
تا در حرمت رکعتی از نور بخوانم
از حاجت من با خبری ای شه خوبان
حاجت چو عیان است چه حاجت به بیانم
سازد به تولای تو خاکسترم اخر
این عشق که چون اتشی افتاده به جانم
حیف است که چون کفتر وحشی دل خود را
در ساحت ایوان طلایت نرهانم
می میرم از این حسرت اگر دست نیازی
هنگام زیارت به ضریحت نرسانم
همایون علیدوستی
دید چون نیست، به جز غصّه انیس دگرش