امام باقر(ع)-مدح و ولادت
پیک شادی به شادمانی گفت
آفرینش دوباره پر شور است
در سپیده دم طلوع و ظهور
آسمان و زمین پر از نور است
نور صبح از سپیدۀ علم است
این سپیده پدیدۀ علم است
شب نشینان عالم ملکوت
همه سوی زمین نگه کردند
روی دامان مهر مه دیدند
کسب نور از فروغ مه کردند
روز میلاد ماه خورشید است
روشن این مه ز نور توحید است
همۀ عرشیان به هم گفتند
سید الساجدین گلی دارد
تا که شکر خدا به جا آرد
در مصــلا نمــاز بگذارد
همه این شوق و شور را دیدند
سَر الله و نــور را دیــدنـد
همه اصحاب معرفت دارند
شوق بشنیدن کلام تو را
با شکوه و به احترام و وضو
روی لب می برند نام تو را
ای ز وصف و ز مدح بالاتر
گفته بر تو سلام پیغمبر
ای که بر رهروان علم و شرف
گنج علم و شرافت آوردی
تو به کانون عشق و مکتب علم
در فضیلت هشام آوردی
مکتب تو فقیه پرور بود
دانشت مهر سایه گستر بود
هر که شد تشنۀ محبت تو
جام عشق و وفا به او دادی
به کُمیت و به حمیری نوری
ز سحــرگاه آرزو دادی
هر که مهر شما محبت اوست
سند افتخار خدمت اوست
من که از ساحل محبت تو
رو به دریای جود آوردم
بر تو و خاندان اطهر تو
احترام و درود آوردم
به «وفائی» تو التفاتی کن
نذر مسکین خود زکاتی کن
مانده یادت بیاد خاطرها