مخمس غزلی از بیدل دهلوی تقدیم به پیشگاه حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی ( ص ) }
شُکــــــر که برده بو دلــــــم، بـر گهــــــر کمال تو
شیفـــــتگی کشیـــده دل، در عطــــــــش دَلال تو*
دل به خــــــدا رســــــیده با رشـــــــته ی اتّصال تو
ای زعـــــنایت آشـــــــکار شخـــــص تو و مثال تو
آیـــنه ی جمــــــال تــــــو، آینه ی جمــــــــال تو
دل چو به عشــــــق منفـــعل ، بــود مباد مضمحل
تا به خداست متّصـــــل، دل، بخداست است معتدل
دل چو نبــــود مشتمل بر غــــــم عـــشق و مشتعل
از تب و تاب آب و گـــــــل تا تـک و تاز جان و دل
ریشــــــه ی کــــــس نمــــــی‌دود در چمن خیال تو
سوده بر آستــــــــان تــــو خیل ملــــــک چرا جبین
از نفست چشـــیده بود، روح الأمیــــــن سکنجبین
مست نبـــــــوده جبرئــــــیل تــــا نچشــــیده انگبین
چرخ به صد کمند چیــــن بوسه زده است بر زمین
بس که بلند جســـــته اســـــت گــــــرد رم غزال تو
هر که به بزم اصطــــــفا، یا فـــــته چون تو اعتلا
نیست گزنــــــــدش از بـــلا، هسـت رها تر از رها
لیک کراســـت این ، که را؟ ای گـــل بــاغ اهتدا؟
بــــر در نــــــــاز کبـــــریا چــــــند غبـــــــار ماسوا
در کف وهــــــم مــــن که داد آینــــــــه ی محال تو
جز تو ندیـــــده هیچـــــــــگاه، مظهر ممتدی کمال
یافتــــــه در جمــــــال تو جلــــــوه ی اوحدی جلال
حُسن تو، خُلق و خــوی تـــــو هست کمال ایده آل
این بم و زیر و قیل و قال نیســــــت به ساز لایزال
نقص و کمال فهـــــــم ماســــــت بدر تو و هلال تو
نار کجا ضیـــــا کجــــــــا؟، مقـــصد اصفیا کجا؟
هر که قدم زد از ریـــــــا، نیســـت به خطّه ی وفا
هروله کـــــرد و تیــــــــزپا، رفـت ز مروه تا صفا
خلق ز ســـــعی نارســــــا سوخت جبین به نقش پا
بـــــــرهمــــــه داغ ســـــایه بست سرکشی نهال تو
قافــــــله ی بقـــــــا مگــــــر با نفســــــت قدم زند
بی تو خدا چگــــــونه بر هستی مـا رقــــــــم زند؟
کیســــــت نگین عشـــق بر چنــــــــبره ی عدم زند
شیشهٔ ساعــــــت فلک از چــــــــه حـــساب دم زند
راه نفس گرفته اســــــت غیــــــــرت ماه و سال تو
راه بلــــــند و بارهــــــا، خار خلیـــــــــده گر به پا
هیچ نـــــبودم اعتــــــنا. تا کــــــه توانم است و نا
می سپرم ره به خدا، لیک، امیـــــن ــ مصطفی ــ
پیـــــری‌ام از قـــــــد دو تا، راه نبـــــــــرد هیچ جا
هم به در تـــــو می‌بـــــرم حلـــــــقـــه ی انفعال تو
بو لهبی که مــــــــــی زند، حرف جفنــــگ ناکسی
ذائــــقه اش نمـــــــــی چشـــــد طعم شرنگ ناکسی
سینـــــــــه سپر تری تو در عرصه ی تنگ ناکسی
تشنهٔ بــــــــوس آن لبــــم لیـــک ز ننـــــگ ناکسی
جــــرأتم آب مــــــــــــی‌کـــــــند از تــــــری زلال تو
کار من است عاشقی ، رســـــم تـو تا که دلبریست
تا تو وعشق توست از،غیـرتو پاک، دل، بریست
شأن من است بندگی، شــــــأن شما چوسروریست
باید از اقتضــای شـــــــوق، بر سر غفلتم گریست
از تو جدا چســـــان شـــــوم ؟ تا طـــــلبم وصال تو
تا سخنت در انجمن مُشـــــک سروش رحمت است
جان و روان آدمی مســـــت خــــــروش رأفت است
عطر نســــیم صبحدم سلـــــسله جوش جلوت است
طایر آشیـــــان عجز ناز فـــروش حســــــرت است
رنگ شکســـــته می‌پـــــرد بیـــــــدل خسـته بال تو
******************************************
* دَلال: غنج و ناز و کرشمه
آنقدر که رحمتِ خدایی آقا