آسمـون بـا دستِ بسته
سینـۀ دریــا شکستــه
تــوی آیینــۀ دریـــا
آسمون به خون نشسته
این فرشته که تو دستش
سنـــد ارثِ بهــاره
هر کی اسمشو بخونه
کلیــدِ بهشتـــو داره
پشــت در آیــۀ نوره
اون که انسیه و حوره
جانِ مولا چـه غریبه
دل زهرا چـه صبوره
دسـت باغبونـو بستـن
حرمت گلـو شکستن
سایه‌هـای سرد پاییز
رو سـر گلهـا نشستن
ای به قلبِ خونِ مولا
داغِ تــو همیشه تازه
کـی تـو خونـۀ نبّوت
پا گذاشته بـی‌اجازه؟
اندازه بود چادرش اما کشیده شد