ای بـه تولای تـو کمال ایمان رضا!
مهر تو در جسم دین خوب‌تر از جان رضا!
زائـر قبـرت بَـرَد فخـر بـه بیت‌الحـرام
سائل کویت کند ناز به سلطان رضا!
مـور اگــر خرمـن بـذل تــو را بنگـرد
دانه نمی‌گیرد از دست سلیمان رضا!
اگــر بخوانـی مــرا وگــر برانــی مـرا
نمی‌روم از درت قسـم به قرآن رضا!
عـالـم امکـان بــود نگیــن انگشتـری
مـزار تـو خاتـم عالـم امکان رضـا!
مؤمن اگر آورد طاعت سلمان بـه حشر
بدون مهر شما نیست مسلمان رضا!
به عرش کرد افتخار به فرش داد اعتبار
رسید تا پای تو به خاک ایران رضا!
رواسـت روح‌الامیـن فشـاند از آسمــان
به پـای زوار تـو لالـه و ریحان رضا!
عجـب نـدارم اگـر نـاز بـه جنـت کنـد
اگر تو چشم افکنی به روی شیطان رضا!
حـرام دانـم اگــر در حـرم قـدس تــو
به لب برم نامی از روضۀ رضوان رضا!
جمال حق دیدنی نیست، ولی دیدنی‌ست؛
به روی تو طلعت خدای منـان رضا!
بـدون مهـر تـو گـر نـام خــدا را بـرم
قسم به ذات خدا ندارم ایمان رضـا!
هـر آن کـه یکبـار شـد زائـر درگـاه تو
تو می‌کنی بازدید سه بار از آن رضا!
زائـر قبـرت اگـر پـای نهـد در جحیـم
جحیم را می‌کند روضۀ رضوان رضا!
دُر ز دهـن سفتـه‌ام مـدح تو را گفته‌ام
کز نفسم ریخته لؤلؤ و مرجان رضا!
زائـر خــود را کنــی بدرقــه تـا کربــلا
بلکه شوی زائـرش از ره احسان رضا!
نیـست تعجــب اگــر در قــدم زائــرت
خار شود لاله و خـاک، گلستـان رضا!
دید چون نیست، به جز غصّه انیس دگرش