امام حسن مجتبی(ع)-رباعی شهادت
ای اهل مدینه فتنه بنیان مکنید
بر آل علی این همه عصیان مکنید
گر لاله نریزید به تابوت حسن
شرمی ز رسول، تیر باران نکنید
×××
روزی که شرار ظلم افروخته شد
یک بار دگر حاصل دین سوخته شد
از بعد شهادتش حسن را از تیر
تابوت و تن و کفن به هم دوخته شد
×××
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
مرغان بهشت بی قرارش بودند
آن روز که جای مجتبی خالی بود
در کرب و بلا دو یادگارش بودند
نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگینت