ای که مدحت را حسین حی تعالی می کند
حکمرانی مهر تو بر ملک دلها می کند
بر در دربار پر فیض تو ای شاه کریم
گر غلام آید مقام شاه پیدا می کند
کور بینا می شود از نور ماه منظرت
بی زبان را هم زبانی با تو گویا می کند
جان به قربان تو ای شاها که درد خلق را
ذره ای از تربت پاکت مداوا می کند
خلق می داند که در دارالشفای تو حسین
شیره خواره اصغرت کار مسیحا می کند
هرکه در امروز گردیده گرفتارت حسین
فاطمه آزاد او را روز فردا می کند
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین