زمـانِ نـامتناهـی همـان محـرّم تـوست
تمـام مُلک خداونـد زیـر پرچـم تـوست
اگر که سیل سرشکم وجود را برده است
خدا گواست که روز عزای تو، کم توست
به عرصه‌ای که خدا خونبهای توست حسین!
بهشت، قیمت یک قطره اشک ماتم توست
چگونه کشته بخـوانم تـو را که می‌بینم
هنـوز مکتب اسلام، زنـده از دم تـوست
روا بـوَد کـه همیشـه نمـاز، بوسـه زنـد
به وقت سجده به مهری که خاک مقدم توست
اگــر ولادت شیعــه غـدیــر بـود اول
ولادت دگـــرش اوّلِ محــرّم تــوست
چـه قابـل اسـت تـو را خـاتم سلیمـانی
تمـام وحی خداونـد، نقش خـاتم توست
نبـی نبـودی و بـر تــو کتـاب نـازل شد
شکاف سینۀ خونین، کتاب محکم توست
اگـرچـه اهـل نمـازیم و اهـل روزه ولـی
نماز و روزه و خمس و زکات ما غم توست
از آن ز گـلشن سبز بهشت، سبـزتر است
که اشک، آب گوارای نخل «میثم» توست
پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین