يا باب الحوائج
هرچند رويِ دستِ من از دست ميرود
از شوق ِ وصل ِ دوست چه سرمست ميرود
اين كهكشانِ عشق و سپهر ِ شرافت است
با دستِ جور ِ حرمله يِ پست ميرود
مردانه ايستاده به پايم ولي دريغ
بر حنجرش سه شعبه كه بنشست ميرود
با آن كه كوچك است خدايا تو شاهدي
از كف تمام ِ آنچه مرا هست ميرود
نامش علي ست، عالي ِ اعلايِ عالم است
كودك نه اين پير ِ زمانه ست ميرود
او ميرود كه بماند الي الابد
پيمان چو با خدا ز ازل بست ميرود
(رضا فراهاني)
باید برای شعر زنم چاک سینه را