حالا که تشنه اند به خون تو کام ها
خونت حلال دشنه ی "لقمه حرام"ها
خونت حلالشان که چنین حکم کرده اند
حکّام مست شرع، به فتوای جام ها
دنیا از آب بینی بُز کمترست و آب
افتاده راه از دهن "اهل کام" ها
در پاسخ سلام تو - هر چند واجب ست -
رو پشت می کنند جواب سلام ها
ای تُف به غیرتی که ندارند کوفیان
ای تُف به عهد بستن این بی مرام ها
ای تُف بر آن نماز که وقت ست بشکند
از عشوه های گوشه ی چشم قُطام ها
دیگر عجیب نیست "جَمَل"سرکشی کند
در دست ساربان که نباشد لگام ها
از بین "عدل و داد" تو و "ظلم و جورشان"
پر واضح ست این که بماند کدام ها!
بعد از هزار سال هنوز ای امیر عشق
شمشیر می کشند به نامت قیام ها
تخت خلافتت دل ما باد، چون که هست
دنیای پست در خور عالی مقام ها!
شاعر: علی فردوسی
مردِ میدان نشَست در خانه