يا اميرالمؤمنين (ع)
دل سپردم به مِهر مَه رويي
گرچه آلوده و خرابم من
عرش اعلا اگر شود جايم
خاك پايِ ابوترابم من
***
دلِ آوراه كرده بيتوته
گوشه اي از حريم شير ِخدا
تا خدا ميبرد مرا عشقت
يك نگاهِ رحيم شير ِخدا
***
همه ي چرخ و نُه فلك با يك
چرخش چشم مرتضي برپاست
هاتفي ميسرود در گوشم
كه نجف مركز بهشتِ خداست
***
چه كسي ميرسد به فريادم؟
در سرم پُر شده هوايِ نجف
أين كنت حبيبَنا ألغوث
صاحب قُبه يِ طلايِ نجف
***
اختياراتِ هستي خود را
داده ايزَد به مرتضي حيدر
عشق مولا تمام توحيد است
فالِقُ الحق وَ النوا حيدر
***
باز بر مصطفي سفير آمد
اي سفير خدا دلت آرام
امر شد يا نبيِّنا بَلِّغ
تا رساني وظيفه ات انجام
***
جبرئيل ِ امين غريق ِ نوا
مژده مژده بده رسولُ الله
رويِ منبر بگو خدا گفته
اسداللَه شده وليُ الله
***
دستِ حيدر به دستِ پيغمبر
دستِ هردو ميانِ دست خدا
و يدالله فوق أيديهم
جلوه كرده به عينه در اينجا
***
حاجيان گردِ كعبه و دلبر
پا نهاده ميانِ جمعيت
با دلي مطمئن در آنجا داد
مرتضي را نشانِ جمعيت
***
بر لبش خنده اي رسيده و خواند
اين دعا را كه والِماً والا
اشكي آمد ز گوشه ي چشمش
كرد نفرين كه عادِماً عادا
***
اي ز خوبان هَماره سَر، حيدر
سر نهادن به پاي تو عشق است
نيش ِ تو نوش و زخم تو درمان
هم جفا هم وفاي تو عشق است
***
تو مرادِ تبارك اللهي
أحسن الخالقين براي تو بود
خاتم الانبيا محمد هم
با خدا غرق در ولاي تو بود
***
اي نگاهِ تو جاريِ رحمت
مهر خود را به من نما نازل
اي تجلي واقعي خدا
دمي از جلوه ات ابوفاضل
***
خسته ي جستجوي تو آدم
بنده ي مبتلاي تو إدريس
گر كُنَد بر مقام تو اقرار
ميشود عاقبت به خير إبليس
***
رويِ موج بلند درياها
نام تو بادبان كشتيِ نوح
اي مريض ِغمت شُعيب و هود
دلِ هارون ز تير ِ تو مجروح
***
طالب تو مقام ابراهيم
در طواف تو حجر اسماعيل
تشنه ي ديدن رُخَت زمزم
مُحرم ِ خانه ي تو جبرائيل
***
بُرده مِهر ِ تو هوش سلمان را
عاشق ِ واقعيِ تو عمّار
مالكِ قلبِ مالك اشتر
سر به دار ِ تو ميثم ِ تمّار
***
اي غزلخوانِ چشم تو حافظ
دربه در بَهر ِ ديدنت سعدي
مولوي خودكُشي كُنَد ز غمت
قنبرت ميزند صدا... بعدي
(شاعرش را نميشناسم)
فرمود امیر شهر دلها حیدر: