به میدان می برم از شوق سربازی سر خود را
تو هم آماده ای، ای عشق! - کم کم خنجر خود را
مرا گر آرزویی هست باور کن به جز این نیست
که در تن پوشی از شمشیر بینم پیکر خود را
هوای پر زدن از عالم خاکی به سر دارم
خوشا روزی که بینم بی قفس بال و پر خود را
ز دل تاریکی باد خزان تا پرده بردارم
به روی دست می گیرم گل نیلوفر خود را
من از ایمان خود یک ذره حتی بر نمی گردم
تلاوت می کنم در گوش نی هم باور خود را
شاعر: کریم رجب زاده
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین