اي حسيني كه جهان در محنت خون گريد
آسمان بر تو و قبر و وطنت خون گريد
گلشن عشق بود كرببلايت اما
عوض خنده گل اين چمنت خون گريد
بود آخر سخنت زمزمه واعطشا
دل هر سوخته بر آن سخنت خون گريد
جامه پوشيد ترا زينب و هنگام وداع
ديد بر پيكر تو پيرهنت خون گريد
بسكه با نيزه و شمشير به جانت زده اند
هر سر موي تو بر زخم تنت خون گريد
شد كفن كهنه حصيري به تن صد چاكت
زخمهاي بدنت بر كفنت خون گريد
همه از داغ تو گريند ولي باز حسين
ديده تو به يتيم حسنت خون گريد
در شب يازدهم انجمني بود ترا
دل ما از غم انجمنت خون گريد
نيمي از راه بلا را تو بسر پيمودي
عالمي بر سر دور از بدنت خون گريد
زغمت بسكه دل ما و "مويد" خون است
دل آن سوخته چون چشم منت خون گريد
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین