امام رضا(ع)-مدح و مناجات
یا ثامن الحجج به امید نگاه تو
دل را سپرده ام به حریم پناه تو
صدها سلام خاصه بر روی ماه تو
از این گدای بی هنر روسیاه تو
من از ازل گدای تو بودم و همچنان
بر سینه ام مدال گدایی است، بی گمان
اصلا محبت تو عجین است با دلم
از مشهد تو فاصله ای نیست تا دلم
می لرزد از تلاطم نقاره ها دلم
به به! چقدر با تو شده با صفا دلم
مدفون به ارض طوسی و از خانواده دور
ساقی مباد یک نفس از جام باده دور
دستم بگیر حضرت سلطان، امام عشق
تکبیر گفته ام به هوای قیام عشق
چیزی نمانده پر بزنم تا مقام عشق
وقتی که می شود غزلم همکلام عشق
زیباترین سروده ی هستی است مشهدت
ترکیب بند پنجره فولاد و گنبدت
مرغ دلم هوایی مشهد شد و پرید
دلتنگی ام برای تو بی حد شد و پرید
از کوره راه حادثه ها رد شد و پرید
دل، بی خیال فاصله شاید شد و پرید
اشکی به روی گونه نشست و چکید و بعد...
یک "السلام"بر لبم از دل دوید و بعد...
دست نوازشی که کشیدی تو برسرم
دیدم ضریح پاک تو را در برابرم
آقا! من خراب کجا و کجا حرم؟؟!!!
ای کاش از این مکاشفه سر در بیاورم
ای آیه های یوسف و اخلاص و نور، تو
والشمس تو، کوثر و لقمان و طور، تو
شمس الشموسی و حرمت آسمان من
وصف تو را چگونه بگوید بیان من؟
ای حجت رئوف خدا؛ مهربان من
شکر خدا که عشق شما شد از آن من
این بی قراری دلم اصلا عجیب نیست
جز اهل بیت؛ هیچ حبیبی حبیب نیست
دید چون نیست، به جز غصّه انیس دگرش