امام حسین(ع)-شهادت
نازم آن زنده شهیدی كه بر داور خویش
سازد از خون گلو تاج و نهد بر سر خویش
تا دهد صبح ازل، هدیه به سلطان ابد
به سر دست برد جسم علی اكبر خویش
تا شود مُهر نماز ملك اندر ملكوت
ریخت بر بام فلك خون علی اصغر خویش
می رود راه خدا با سر خود بر سر نی
چون به زیر سُم اسبان نگرد پیكر خویش
از پی حفظ حریم حرم حرمت دوست
به اسارت سر بازار برد دختر خویش
با سر آید جلوی محمل زینب كه كند
هدیه ی راه خدا خون سر خواهر خویش
آن سلیمان كه اگر خاتم از او خواهد دیو
بند انگشت دهد، همره انگشتر خویش
در شگفتم چه جوابی به خدا خواهد داد
قاتل او چو در آید به صف محشر خویش
آب مهریه ی زهرا و جگر گوشه ی او
باز، پیغام عطش می دهد از حنجر خویش
چشمه ی چشم"ریاضی"گهر از خون جگر
ساخت تا هدیه ی آن شاه كند گوهر خویش
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین