جعفر رسول زاده _ آشفته
غربت آباد دیار آشنایى ها، بقیع
همدم دیرینه غمهاى ناپیدا، بقیع
در تو ـ حتّى ـ لحظه ها هم بى قرارى مى كنند
اى تمام واژه هاى اشك را معنى بقیع
در تو، خون دیده ها دریا شد و صاحبدلان
جرعه جرعه عشق نوشیدند از این دریا بقیع
سنگ فرش كوچه هایت داغ هاى سینه سوز
شمع فانوس نگاهت چشم خون پالا بقیع
تو بلور روشنایى هاى شهر یثربى
چون نگینى مانده در انگشتر بطحا بقیع
همصدا با قرنها مظلومى آل رسول
حنجرى كو؟ تا در این غربت كند آوا، بقیع
وسعت تنهایى ات دل هاى ما را مى برد!
تا خدا ـ تا عشق ـ تا تنهایى مولا بقیع
قصّه مظلومى اش را با تو گفت آن شب كه داشت
در گلو، بُغضِ غریب ماتم زهرا، بقیع
در هجوم تیرگى ها، در شب سرد سكوت
حسرتى مى بُرد خورشید جهان آرا بقیع
اى مزار هرچه خورشید از دیار روشنى
اى شكوه نور در آئینه غبرا بقیع
كاش چشمى بود و اشكى، اشتیاق مویه اى
با تو مى ماندیم ـ تا موعود ـ تا فردا بقیع
اى بهشت آرزو، گم كرده دلهاى پاك
اى زیارتگاه یك عالم دل شیدا بقیع
سیل اشك عاشقان بگذار تا دریا شود
چشمه اى از چشم جان بیدلان بگشا بقیع
دارم امّید آنكه در محشر پناهم مى دهد
سایه دیوار این «آشفته»حالى ها بقیع
ویرانه ای که هست قدمگاه قدسیان